Rozdział Siódmy

by Eliz 13:50 19 komentarze

Jeśli akcja dzieję się za szybko powiedzcie. Proszę o komentarze i z góry dziękuję. Zapraszam do czytania.

***

-Uspokój się!- Krzyknęła Anna do miotającego się po pokoju Jack’a- Też chcę ją znaleźć, ale to nie powód, żeby rozwalać wszystko, co napotkasz na swojej drodze. Byli sami w pokoju białowłosego, rozbite obrazy i wazony walały się po całym pomieszczeniu.

-Nie rozumiesz!- Krzyknął zrozpaczony.- Szukamy jej od ponad tygodnia i jeszcze nie natrafiliśmy na żaden jej ślad.- Po policzkach chłopaka zaczęły lecieć słone łzy.- Nie zdążyłem jej powiedzieć.

-Czego nie zdążyłeś jej powiedzieć?- Anna była spokojniejsza, nie dopuszczała nawet do siebie myśli, że Elsa mogłaby zaginąć na zawsze. Chłopak stanął przed nią, a jej ścisnęło się serce.

-Nie powiedziałem jej jak bardzo ją Ko…kocham.- Wyszeptał i rozpłakał się jak pięciolatek. Anna przytuliła go do siebie w momencie, kiedy w drzwiach stanął jej mąż. Na początku zaskoczony spojrzał w oczy ukochanej i w mig pojmując, co się dzieje wycofał się. Co, jak co, ale Anna umiała pocieszyć człowieka.

-Ja też ją kocham. Nie martw się na pewno ją znajdziemy.- Mówiła łagodnie, ale pewnie.- Tylko musimy szukać.

-Ehhhh, masz racje.- Odszedł od niej na dwa kroki.- Musimy szukać.- Wybiegł z pokoju jakby gnany przez stado wilków.

-A ty dokąd!- Krzyknęła, ale Jack tego nie usłyszał. Wybiegł z zamku. „Nie poddam się. Nie mogę” Myślał.

-Obiecałem, że będę przy tobie Elso…- Wyszeptał.

   Elsa i Laura, bawiły się świetnie, robiły zamiecie śnieżne albo lekkie płatki. Nikt ich na razie nie widział a one po prostu robiły to, co chciały. Cały czas jednak szły do przodu, znajdowały się z dala od jakiejkolwiek cywilizacji.

-Czekaj!- Krzyknęła nagle Elsa i cała burza zatrzymała się.

-Co?- Spytała uśmiechnięta od ucha do ucha złotooka.

-A jęli zrobimy tak komuś krzywdę, nigdy się w sumie nad tym nie zastanawiała, ale my jesteśmy odporne na to całe zimno i lód, ale inni nie. Myślę, że nie możemy wywoływać takiej burzy, kiedy już będziemy w mieście.- W sumie to dopiero teraz pomyślała, że mogłaby komukolwiek zrobić krzywdę.

-Nie martw się! Damy radę.- Oznajmiła nadal radośnie młodsza, zaraz jednak jej wyraz twarzy się zmienił.

-Co się stało?- Spytała wystraszona Elsa.

-Nic poważnego!- Zaprzeczyła gwałtownie Laura. Zbyt gwałtownie.- Tylko… Twoje włosy… W sumie to tylko małe pasemko.- Uśmiechnęła się sztucznie.- Prawie nie widać.- Było widać. Wśród czarnych włosów, kryło się pasmo, cienkie to prawda, ale bardzo widoczne, pasmo blond włosów, na tle czerni wyglądały niemal jakby były białe. Elsa wzruszyła jednak tylko ramionami, to prawda przejmowała się, ale na razie nic złego się z nią nie działo, nic a nic.

-Nie martw się, to na pewno nic złego.- Czerwonooka wiedziała ile poświęcenia wymagała od Laury ucieczka od rodziców. Mimo, ze jej młodsza siostra tego nie okazywała to i tak wiedziała, że jest jej z tym ciężko. Elsa miała wyrzuty sumienia, bo ona czuła się dobrze, wręcz wyśmienicie jakby na reszcie była wolna i mogła być naprawdę sobą. Wtedy właśnie nie wiadomo, z jakiej przyczyny w jej głowie odezwał się znowu „ten” męski głos. „Obiecałem, że będę przy tobie, Elso”. Czarnowłosa zachwiała się lekko, prawie nie widocznie, zauważyła to jednak brązowowłosa.

-Co się stało?- Spytała zatroskana, w takich momentach nie przypominała już beztroskiej nastolatki, wyglądała na starszą i bardziej doświadczoną.

-Nic, tylko…-Postanowiła powiedzieć prawdę.- Ostatnio cały czas słyszę głos…

   Jack wiedział, że ona musi gdzieś być niepokoiło go jednak to, że nawet Mikołaj nie umiał jej znaleźć, jakby nie było jej już, ale w to nie mógł uwierzyć. Zacisnął szczękę, musi ją znaleźć. „Obie” Odparł jakiś głosik w jego głowie, mróz powiedział, że ma „obie rzeczy” Jack nie miał pojęcia, o czym on mówi ostatnio nic mu nie zginęło.  Westchnął cierpiętniczo i zaczął myśleć na głos.

-Gdybym był kimś tak podłym jak Mrok, co bym zrobił z porwanymi?- Milczał przez dłuższa chwilę, tkwiąc w zawieszeniu miedzy ziemia a niebem. –No jasne! Koszmary! Sny! Jeśli nikt nie może znaleźć Elsy to znaczy, że jest w świecie snów! -Problem polegał na tym jak znaleźć śpiącego. Piasek, mógł znaleźć kogoś, kto od dawna nie śpi albo ma koszmary. Nie był pewien czy Elsa je ma postanowił jednak spróbować po raz kolejny. Wiedział, że piasek próbował już to zrobić, ale może teraz efekt będzie inny.

  Dziewczyny szły już jakiś czas.

-Myślałam, że następne miasto, albo, chociaż wieś będą bliżej.- Zajęczała Laura.- Jak myślisz daleko jeszcze!

-Daleko…- Usłyszały mroczny głos za sobą, ich „tata” stał na czarnej chmurze i uśmiechał się do nich kpiąco.- Tu nie ma, żadnego miasta, jest tylko nasza czwórka i nic po za tym. Nie uciekniecie.- Dziewczyny opanował niewymowny strach, bała się jak jeszcze nigdy.

   Głęboko pod lodem, w grocie, leżały trzy ciała, czarnowłosej i brązowowłosej dziewczyny oraz starszej kobiety, dwie z nich wiły się w spazmach bólu i co chwilę krzyczały a trzecia zastygła z przerażającym uśmiechem na twarzy. Nad nimi pochylała się czarna postać, wszędzie pełno było czarnego pyłu. Nagle w górze została zrobiona wielka dziura, przez którą wkroczyły trze postacie za nimi wlał się złoty pył i zaczął powoli wypierać czerń.

-Co wy tu robicie zdekoncentrowany Mrok, szybko deportował się z tamtą i w chwili, kiedy to zrobił czerń zniknęła, uniknął walki, bo nie był na nią przygotowany a i „ekipa ratunkowa” składająca się z Piaska, Jack’a i Zająca nie miała ochoty na potyczki interesowały ich tylko dziewczyny. Wszystkie trzy wstały nagle, starsza kobieta przeczuwając, co się święci także zniknęła.

-Co się…- Zaczęła czarnowłosa nadal wystraszona swoim snem.

-El, nic ci nie jest!- Krzyknęła złotooka i przytuliła się do siostry. Trójka patrzyła na dziewczyny zdziwiona, Elsa była zmieniona, ale to na pewno była ona Jack’owi nigdy nie trzepotało tak serce jak w chwilach, gdy jest blisko niej, pozostawała tylko kwestia brązowowłosej, wydała mu się strasznie znajoma.

-Elsa…- Zaczął, ale nie wiedział jak ubrać w słowa to, co czół w tej chwili, nie umiał się wysłowić. Dziewczyna spojrzała na niego słysząc znajomy głos. Wstała na równe nogi i spojrzała na niego oceniająco. Nie wyglądał na prześladowcę, za kogo go uważała.

-Kim jesteście?- Spytała, na razie interesowało ją tylko to czy są bezpieczne.

-Co?! Nie wiesz, kim jestem?- Jego świat kruszył się powoli na małe kawałeczki.- Jestem Jack, Elsa nie pamiętasz mnie?- Spytał roztrzęsionym głosem, znowu chciało mu się płakać.- A ona?- Spytał wskazując na złotooką.- Wiesz, kim ona jest, a nie wiesz, kim my jesteśmy?

-Oczywiście, że wiem, kim jest moja siostra!- Krzyknęła to wszystko ją przerastało. Nad piaskiem pojawił się pytajnik. Zając powiedział.

-Myślałem, że twoją siostrą jest Anna?- Nie znał ich zbyt długo, ale przecież wiedział, że rudowłosa jest siostrą Elsy.

-Kim jest Anna?- Spytała w końcu Laura, nie rozumiała, co się dzieje, bo jeśli jakaś Anna jest siostrą jej siostry to, kim jest ona? Miała już łzy w oczach.

-Spokojnie, to nie jest miejsce ani czas.- Zaczął zając tupiąc nogą w podłoże, od razu pojawiło się przejście. Piasek wskoczył pierwszy.- Nie bójcie się chcemy wam pomóc.- Wiedział, że musi być spokojny, bo gwałtownością nic nie zdziała. Laura nie wiedziała, czemu, ale ufała Zającowi w stu procentach. Uśmiechnęła się lekko do siostry, po czym bez ostrzeżenia skoczyła. Następna miała być Elsa, ale ona była niezbyt przekonana do tego pomysłu, co jednak miała zrobić, poza tym nowo poznani wydawali jej się kimś, kogo szukała, tymi strażnikami, wiedziała jednak tylko jak wygląda Mikołaj, gruby staruszek z brodą. Co miała jednak zrobić skoro jej siostrzyczka już tam wskoczyła, wzruszyła ramionami zachwiała się nad przepaścią i zaczęła spadać.

   Jack był załamany, cały czas zastanawiał się jak ma przekonać Else, że się znają, przecież nie miał żadnej pamiątki, może przyjaciele ją przekonają, ale nadal pozostała sprawa nieznanej a znajomej mu dziewczyny.

  Siostry siedziały przy długim stole, kazali im tu zaczekać, więc czekały, nowo czy nie nowo poznani znajomi, nie byli chyba żadnym zagrożeniem. Nagle drzwi otwarły się z hukiem a na jej szyi uwiesiła się jakaś rudowłosa istota.

-Tak się cieszę, że nic Ci nie jest, no prawie nic, bo wyglądasz nieco inaczej.- Zaczęła świergotać jak katarynka dziewczyna.

-Przepraszam, ale kim jesteś?- Spytała nieco zmieszana, wszyscy tak bardzo cieszyli się na jej widok a ona ich nie pamiętała, było jej źle z tego powodu.

-Jak to?- Spytała rudowłosa momentalnie prostują się i puszczając czerwonooką.

-Nie zdążyłem Ci powiedzieć.- Wtrąci Jack, który przed chwilą wszedł do pomieszczenia.- Ona nas nie pamięta.

-Na pewno pamięta. Prawda Elso, powiedz proszę, że mnie pamiętasz.- Wyszeptała błagalnie patrząc na czarnowłosą, Elsa uśmiechnęła się tylko przepraszająco i pokręciła głową.- Jestem twoją siostrą. Wychowałyśmy się razem, niech ktoś sprawi, że sobie przypomni!- Krzyknęła Anna, ale widząc niezrozumienie na twarzach dziewczyn mogła tylko rozpłakać się i wybiec.

-Ja… nie chciałam, żeby płakała.- Wyszeptała Elsa i popatrzyła z szokiem na Jack’a. Laurze natomiast chciało się płakać, wszyscy mówili, że Elsa nie jest jej siostrą, znali Elsę i martwili się o nią a ona sama była pominięta. Czuła się odtrącona, skoro nowo poznani mówili prawdę to, kim była? To pytanie nie dawało jej spokoju, przecież ktoś musiał ją znać. Westchnęła ciężko i przyjrzała się jeszcze raz przystojnemu białowłosemu chłopakowi, sposób, w jaki patrzył na jej siostrę wzbudzał w niej dziwną niepewność, patrzył tak jakby był jej, jakby mógł zrobić dla niej wszystko, jakby istniała tylko Elsa. Nagle do pomieszczenia wszedł duży groźnie wyglądający mężczyzna z brodą. Spojrzał na Laurę i otworzył szeroko oczy z zaskoczenia. Laura miała wrażenie, że ją zna.

-Jack wyjdź.- Chłopak wykonał polecenie, tylko Mikołaj mógł teraz coś zrobić.

Brodaty facet siadł na krześle blisko dziewczyn i zaczął mówić.

-Wiem, że ta sprawa jest dla was trudna, uwierzcie dla każdego z nas jest, ale nie ma, co was zwodzić i ukrywać prawdę. Znam was obie, jestem Świętym Mikołajem, więc znam wszystkich, problem polega na tym, że ty Lauro od bardzo dawna byłaś uznana za zmarłą.- Mikołaj spojrzał z wyrzutem na księżyc, który schował się właśnie za chmurami.- Twój starszy brat na pewno ucieszy się, kiedy dowie się, że żyjesz.

-Starszy brat?- Spytała nieśmiało.- Tak, masz starszego brata dawno temu, bawiliście się na lodzie, zaczął pękać Jack ciebie uratował, ale siebie nie dał rady. Zmienił się w Mroza a o tobie więcej nie słyszano. Mam nadzieję, że odzyskamy twoje wspomnienia.

-Jack?- Spytała.

-Tak, ale na pytania przyjdzie czas później- Odparł.- Ty Elso zaginęłaś nam nie dawno, na balu, który urządziłem, zmieniłaś się to prawda. Martwi mnie to, że obie jesteście przekonane, że jesteście siostrami, to nie prawda. Anna jest twoją siostrą, Elso, zrzekłaś się dla niej tronu, bo ty się już nie starzejesz. Masz tu pełno przyjaciół, nie wiem, czemu przybyłaś na północ, szczerze to długo się nie znamy, wiem jednak, że oprócz siostry jest u nasz jeszcze twoja kuzynka. Mam nadzieję, że szybko znajdziemy rozwiązanie tej sprawy.

-Czy możemy zobaczyć się z rodziną- Spytała Elsa, cały czas trzymając Laurę za rękę chciała jej pokazać, że mimo wszystko zawsze będzie traktowała ją jak siostrę.

-Jack jeszcze nie wie, że żyjesz, to wrażliwy chłopak, proszę bądźcie ostrożne.- Wyszedł a do pomieszczenia wpadły trzy osoby. Jack od razu podbiegł do Elsy jakby miał nadzieję, że już go pamięta, zatrzymały go niepewne słowa.

-Eeee. Część braciszku?- Spojrzał na Laurę z niedowierzaniem, rysy twarzy lekko się zmieniły, wydoroślały, ale nadal były podobne do tej dziewczynki jaką pamiętał, proste brązowe włosy też pasowały, tylko te oczy, ale to tłumaczyło to, że wydała mu się znajoma. Złapał ją w niedźwiedzi uścisk. Mikołaj poznał ją pierwszy, nie mógł sobie tego wybaczyć.

-Jak mogłem nie zauważyć.- Wyszeptał. Elsa natomiast podeszłą niepewnie do brązowowłosej i rudowłosej, nie wiedziała jak ma się zachować, dziewczyny jednak zdecydowały za nią tuląc ją do siebie.Wiedziały, że w końcu wszystko wróci do normy. Musi.