Rozdział Dziewietnasty

by Eliz 14:43 13 komentarze

            Wstała zbyt podekscytowana by myśleć, zbyt roztargniona, by przygotować się do podróży. Skakał po pokoju nie do końca wiedząc co ma ze sobą zrobić, a czas leciał. Chciała wyruszyć jak najszybciej a skończyło się na tym, że oprócz ubrania się nie zrobiła nic. To było koszmarne, ale nawet nieczuła się winna. Myślami już była przy dzieciach, które pozna. To była zbyt przejmująca myśl, by zainteresować się czymkolwiek innym.

-Spokojnie, spokojnie.- Zaczęła powtarzać.- Tylko spokój nas uratuje. Co muszę zrobić?- Zamyśliła się na chwilę.- Eh, całą masę, rzeczy! Co zrobiłam?- Jej wzrok skierował się na kupkę ubrań, papierów, map i innych bliżej niezidentyfikowanych rzeczy leżących na jej łóżku.

-Puk, puk.- Usłyszała wesoły głos Jack'a i spojrzała na jego jaśniejące radością oblicze stojące w drzwiach jej sypialni.- Jeszcze nie gotowa, myślałem, że wstaniesz skoro świt i obudzisz mnie chcąc wyruszać natychmiast.- W tej chwili dostrzegł łóżko.- Wow! No naprawdę Elso, czy to kolejne twoje oblicze, które mi pokazujesz. Przyznaj się w tajemnicy jesteś bałaganiarą i nienawidzisz sprzątać tak bardzo jak ja!- Wskazał na nią oskarżycielsko palcem. Elsa poczuła jak jej serce zwalnia rytm, a myśli się przejaśniają. Wszystko będzie dobrze, bo będzie z nią Jack. Nie ma się co śpieszyć. Pośpiech to zły doradca. Uśmiech wpłynął na jej usta i powoli podeszła do białowłosego.

-Cześć.- Powiedziała tak cicho, że Jack z ledwością ją usłyszał. W jej oczach błyszczały opętańcze iskierki i chłopach w mig pojął, że są to iskierki szczęścia.- Pomożesz mi?- Spytała już głośniej i wskazała na wnętrze pokoju. - Kompletnie nie wiem co mam wziąć.

-Jasne o ile pozwolisz mi też wybrać dla ciebie bieliznę.- Posłał jej zawadiacki uśmiech.

-Jack!- Wykrzyknęła niby w złości, ale oczy zdradzały jej radość.- Skończ.

-Nigdy nie skończę!- Wykrzyknął obronnym tonem, a uśmiech nie schodził mu z twarzy.

-Mam nadzieję.- Szepnęła Elsa, jej słowa według jej zamiaru miały nie dolecieć do uszu Jack'a. Naprawdę dzień w którym Jack przestanie żartować i starać się wprawić ludzi w zakłopotanie, będzie ostatnim dniem istnienia ziemi.

-Tak ja też.- Odparł, dziewczyna zarumieniła się delikatnie i pozwoliła się pocałować, tym słodkim ustom, przeznaczonym tylko dla niej.

                Szli marszowym krokiem, trzymając się za ręce w stronę gabinetu Mikołaja.

-A więc jednak?- Spytał zachrypłym od zmartwienia głosem, kiedy tylko weszli do środka.- Dobrze więc, dam wam wszystko czego będziecie potrzebować i co oczywiście będę w stanie wam dać. Nie myślcie sobie wcale, że  North był przeciwny ich wyprawie, po prostu, nigdy jeszcze się nie zdarzyło w jego długim życiu coś podobnego. Martwił się co się stanie z Elsą i Jack'iem w momencie, kiedy zaczną ingerować w ludzkie życie. Wiedział, też, że bez jego pomocy mogą wpakować się w jeszcze większe kłopoty, głównie dla tego dał im listę z imionami dzieci do dwunastego roku życia.

-Czemu nie ma starszych dzieci?- Spytała zbita nagle z podium podekscytowania blondynka.

-Obawiam się, że w tedy jest już za późno. - Odparł Mikołaj, a Jack spochmurniał.

-Co to znaczy?- Spytała nic nie rozumiejąc Elsa.

-W tym wieku dzieci przestają wierzyć, są tylko pojedyncze przypadki gdzie trwa to dłużej.- Zrozumiała i zrobiło jej się przykro.- Wtedy też większość dzieci przestaje używać mocy.

-To straszne.- Wyszeptała i popatrzyła na ukochanego.

-Taka jest kolej rzeczy, tak było od zawsze, ale tak, to straszne.- Elsa przytuliła pocieszająco brodacza i uśmiechnęła się lekko, jej uśmiech nie dosięgnął zmartwionych oczu, ale i tak podniosła nieco Mikołaja na duchu. Blondynka dopiero teraz poczuła czas, który zaciskał powoli swoje niewidzialne dłonie na jej gardle.

-Nie mamy czasu do stracenia. Zaczniemy od najstarszych, z nimi będzie najtrudniej, bo pewnie nie są już tak ufni, jak reszta.

-Tak, ich bagaż doświadczeń może przytłoczyć.- Powiedział Mikołaj, ale tak na prawdę myślał o rzeczy całkowicie innej.- Mam nadzieję, że masz świadomość, iż chcesz się podjąć niesamowicie trudnego zadania, po za tym, czy przemyślałaś problemy natury logistycznej.

-Logistycznej?- Spytał lekko zdenerwowany Jack. Elsa zamyśliła się trochę.

-No tak, przecież nie mogę codziennie latać po całym świecie i uczyć dzieciaki panowania nad mocą, tak się nie da.- Blondynka spojrzała smutna na Jacka.- W ogóle nie wzięłam tego pod uwagę.

-Nie martw się na pewno coś wymyślimy.- Dodał pocieszająco Jack.- Czy nie ma możliwości, żeby zebrać ich w jednym miejscu, znaczy się tych, którym rodzice na to pozwolą? -Spytał North'a.

-Masz na myśli coś w rodzaju szkoły, musiało by być zapewnione miejsce do spania, posiłki, szereg opiekunek.- Elsa spojrzała na obu z nadzieją.- Sądzę, że nim wrócicie Yeti zdążą wybudować coś podobnego.

-Nawet nie wiem jak mam Ci dziękować.- Szepnęła Elsa a w jej oczach pojawiły się łzy wdzięczności.

-Nie ma o czym mówić, jak wiecie dzieci są dla mnie najważniejsze.- Mikołaj spojrzał na dwójkę swoich przyjaciół.- Nie wiemy jaki dzieci spotkasz, niektórzy mogą mieć w domu naprawdę trudną sytuację. Dlatego myślę, że miesiąc powinien nam wystarczyć na zbudowanie przynajmniej głównego budynku i jednego skrzydła pomieszczeń mieszkalnych. Jeśli jednak, sytuacja będzie na prawdę zła przysyłajcie proszę dzieci do mnie.

                Wyruszyli pół godziny później. Pierwsze dziecko na liście okazało się chłopcem o dźwięcznym imieniu Yuki. Chłopiec mieszkał na małej prowincji w samym sercu Japoni. To było spokojne miejsce, ale też odosobnione. Yuki okazał się niskim, jak na swój wiek, chorowitym chłopcem o typowo azjatyckiej urodzie. Zgodnie ze znaczeniem swojego imienia Yuki panował nad śniegiem. Mógł sprawić, że padał na małej powierzchni oraz tworzył małe, niestabilne konstrukcje, nic co dorównywałoby mocy Elsie, ale mimo wszystko okrzyknięto go mianem czarownika.  Nie ma wątpliwości, że dziecko umiało panować nad swoim darem, całe podwórze usiane było śnieżnymi, pięknymi ozdobami, którymi dziewczyna zachwycała się w duchu. Jego dom omijano szeroki łukiem, co niezmiernie zasmuciło Elsę. Dziecko, nie zdawało sobie jeszcze do końca sprawy ze swojej odmienności, głównie przez to, ze rodzice nie wypuszczali go z domu, a inne dzieci miały zakaz zabawy z nim. To miał być chrzest dla Elsy. To teraz miało okazać się, czy uda jej się, mimo tego, że jej nie widać porozumieć z dorosłymi ludźmi. Najpierw jednak chciała porozmawiać z samym chłopcem na osobności.

-Cześć.- Powiedziała, patrząc na dziecko otulone kocami, leżące w łóżku. Chłopiec był spocony, gorączka wręcz od niego biła.

-Kim jesteś?- Spytał patrząc na Elsę bez niepewności, czy strachu, raczej z typową dziecięcą ciekawością. Elsa opowiedziała kim jest, po co tu przyszła i objaśniła mu bardzo wyraźnie, że nie jest wyjątkiem.

-Przykro mi, Proszę Pani, ale raczej nie mogę opuścić mojego pokoju. Nie chodzi wcale o to, że nie chcę, ale jak widać mam słabe zdrowie.- Dziewczyna spojrzała uważnie na chłopca.

-Zupełnie nie rozumiem, dlaczego jesteś tak mocno po przykrywany. Przecież od razu widać, że to Ci szkodzi. Panujesz nad śniegiem, to nie znaczy, że musisz żyć w zimnie, ale tak dużo ciepła na pewno nie pomaga.- Elsa nie wiedziała skąd jej się to wzięło w głowie, ale miała dziwne przeczucie, że ma racje.

-Tak Pani Myśli?- Spytał, a blondynka uznała go za naprawdę miłego chłopca.

-Tak myślę.- Odparła.- Zrobimy tak, ja wrócę do ciebie za miesiąc w tym czasie wypróbujemy moją teorię. Kiedy będziesz sam, proszę siedź bez tych wszystkich okryć, jeśli Ci się poprawi, to na prawdę będę się cieszyła. Jeszcze jedno zanim popędzę do innych, pamiętaj, że wcale nie jesteś żadnym niebezpieczeństwem. Nie wolno Ci się bać samego siebie, to najważniejsze. Nie ważne co mówią inni. Zawszę Ci pomogę, jeśli zajdzie tak potrzeba...

                Kolejny przystanek mieli w Polsce, na liście, którą dostali od Mikołaja widniało zapisane lekką kursywą imię Eliza Wilk oraz jej adres, jak zresztą przy każdym imieniu i nazwisku. Eliza okazała się wysoką dziewczynką o niezwykle zielonych oczach i ogniście rudych włosach. Elsa i Jack zastali ją w ogrodzie, kiedy, co w przypadku dzieci nie jest dziwne, rozmawiała z kwiatami i drzewami. Nie zdążyli zrobić jednak nawet kroku na podwórku, kiedy w ich stronę poleciała ognista kula. Dziewczynka natychmiast pobiegła w stronę domu, gdzie w drzwiach stał wysoki, około dwudziestoletni chłopak, o równie rudych włosach i złotych oczach. Patrzył na nich z wykrzywioną z wściekłości twarzą.

-Idźcie stąd, jeśli wam życie miłe!- Krzyknął.- Nie dam wam jej znowu porwać!

-To pomyłka!- Krzyknęła Elsa i postąpiła naprzód.- Nazywam się Elsa a to jest Jack. Z całą pewnością naszym zamiarem nie jest porywanie nikogo. Jeździmy po świecie i tłumaczymy dzieciom z niezwykłym darem, jak mają poradzić sobie z jego ujarzmieniem. Planujemy otworzyć szkołę, dla nich.

-Akurat, tamten też tak mówił!- Krzyknął znów a w jego dłoniach pojawił się ogień.

-Jaki tamten?- Spytał Jack a jego wnętrze ogarnął niepokój. Elsa spojrzała niespokojnie na swojego chłopaka i pojęła co mu może chodzić po głowie.

-Och nie...- Szepnęła i spojrzała przepraszająco w stronę domku.- Naprawdę mi przykro, że Go poznaliście, jednak z całą radością mojego serca mogę powiedzieć wam, że nie musicie przejmować się już Mrokiem. Naprawdę, proszę uwierzcie nam. Dajcie nam chociaż pięć minut spokojnej rozmowy. Bardzo proszę.- Elsie bardzo zależało na tej rozmowie, szczególnie, że właśnie odkryli dorosłego człowieka obdarzonego mocą. Nadal ją miał i to uświadomiło im, że może być takich ludzi znacznie więcej.

                Kiedy już siedzieli w małym domku nieopodal lasu, Elsa odprężyła się trochę.

-Pięć minut.- Zastrzegł chłopak. Więc opowiedzieli im o wszystkim, w związku ze szczególnymi okolicznościami zapewnili też, że chłopak, który na imię miał Edmund, także może iść z nimi do szkoły. Co prawda będzie tam w charakterze opiekuna lub mentora, ale na pewno nauczy się też o sobie czegoś nowego. Tylko pod tym warunkiem chłopak zgodził się puścić siostrę, dokładnie za miesiąc w podróż na inny kontynent.

-Myślisz, że będzie ich więcej?- Spytała tego samego dnia wieczorem Elsa.

-Dorosłych?- Spytał Jack i nie czekając na odpowiedź powiedział.- Tak myślę, że na pewno.

-Chodziło mi o dzieci które Mrok chciał porwać.- Martwiła się tą nową trudnością napotkaną na swojej drodze.

-Damy radę, jesteśmy razem i nic nas nie powstrzyma.

-Cieszę się, że cie mam.- Powiedziała.

-Ja też.- Stali nad brzegiem morza i wpatrywali się w dal.

-Swoją drogą masz niezły refleks.- Skomentowała moment, kiedy Jack uchylił się przed kulą ognia.

-Za to przecież mnie Kochasz.

-Taaa, Kocham Cię.- Powiedziała sarkastycznym tonem ale w jej oczach można było zobaczyć miłość. Jack uśmiechnął się najszerzej jak umiał i złożył na jej ustach obrzydliwie mokry pocałunek.-Fuj.

-Chcesz jeszcze?- Spytał zawadiacko i zaczął obdarowywać mokrymi pocałunkami całą jej twarz. Wkrótce w powietrzu zaczął unosić się śmiech dwójki zakochanych, którzy choć na krótki moment oderwali się od swojej misji, by cieszyć się wspólnym szczęściem. Zupełnie tak jak dwójka zwykłych nastolatków szaleńczo w sobie zakochanych. Oboje chcieliby, żeby takich chwil było więcej, niż tych które do tej pory było im dane. Do końca dnia pozostali tylko oni, od jutra znów zaczną swoje poszukiwania.

Przepraszam za moją nieobecność. Nie zawieszam bloga, ale jestem w klasie maturalnej i na prawdę nie mam czasu. Spodziewajcie się rzadko nowych rozdziałów.

Sprawa druga, jak widać liczba "uczniów" szkoły, którą stworzy Elsa jest nieokreślona, więc z przyjemnością czekam na wasze sugestię. Proszę o kreatywność. Imię, Nazwisko, Moc, Miejsce gdzie Ela Ją/Go znajdzie i krótki opis historii Postaci i Charakteru, jeśli chcecie. :) Jeszcze raz przepraszam za brak znaku życia.