Jeden z Sześciu najwspanialszych dni w życiu Elsy

by Eliz 14:01 9 komentarze

Dla Anny. ( Dziewczyny, która napisała dwusetny komentarz na moim blogu)

Z góry zaznaczam, że historia opisana w tej notce, ma związek z całym opowiadaniem, ale nie ma określonego czasu. Można ją nazwać wspomnieniem Elsy, ale nie ma wpływu na inne wydarzenia. No może jakieś tam ma, bo na pewno będzie jeszcze wspomniana, ale dużo wody upłynie nim o niej wspomnę. Zapraszam.

 Ten ranek był dla mnie koszmarny. Na dworze szalała burza, wszystko mnie irytowało. Nie miałam najmniejszej nawet ochoty wstawać z łóżka, w sumie takie przespanie dnia albo nawet przeleżenie w łóżku nie jest takim złym pomysłem? Pomyślałam, że każdy ma czasami zły dzień i nie warto narażać innych na mój zły humor. Zdążyłam znowu zapaść w przyjemne odrętwienie. Wiecie, taki stan między snem a jawą, jesteście świadomi, ale jednocześnie czujecie się jak we śnie. Już powoli zapadłam w sen, kiedy z letargu wyrwało mnie głośne otworzenie drzwi. Usiadłam patrząc zimnym wzrokiem na białowłosego, który próbował zrobić minę niewiniątka. Podniosłam rękę, by wskazać mu wyjście, naprawdę byłam nie w humorze, wolałam z nim nawet nie rozmawiać. Chłopak zamknął powoli drzwi, cały czas stojąc do mnie przodem, już chciałam otworzyć usta i w dość nieprzyjemny sposób go wyprosić, kiedy niemal niesłyszalnie powiedział.

 -Ciii, pragnę tylko Cię uszczęśliwić.- Moje serce dziwnie drgnęło, nie miałam pojęcia, do czego to wszystko zmierza, nikt nigdy tak do mnie nie mówił, ani takim tonem.- Dzisiaj jesteś cała moja, nie ważne, czego chcą inni.- Z każdym słowem zbliżał się do mnie o krok, nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie był tą radosną wersją siebie, nie wiedziałam, czy mam się zacząć bać, czy uśmiechnąć. Moje serce zabiło mocniej a w brzuchu pojawił się dziwny skurcz. Jack uśmiechną się tym swoim seksownym uśmiechem, od którego zawsze miękło mi kolana i powolnie wyciągnął zza pleców śliczny i delikatny bukiet złożony z czerwonych róż. Byłam całkowicie zagubiona, ale przyjęłam kwiaty. Pocałował mnie w policzek, nie zdążyłam się nawet zarumienić, bo wyszedł ze słowami ”Czekam na dole”.         Rozważałam pozostanie w łóżku, naprawdę nie czułam się zbyt pewnie i nie podobało mi się to, ale ciekawość była przeważającym uczuciem. Ubrałam swoją grubą niebieską sukienkę z złotymi zdobieniami i czarna górą, przeczuwałam, że chłopak nie chce ze mną zostać w domu Mikołaja. Z sercem bijącym w szalonym tempie zeszłam na dół. Jack czekał a jakże. Nie spodziewałam się, że zrzuci swoją ulubioną bluzę i wygodne spodnie na rzecz czarnego garnituru, z niebieską koszulą i czarnym krawatem. W ręce trzymał swoją ośnieżoną laskę, wyglądał niesamowicie.

-Co… ty planujesz?- Spytałam niepewnie a całą złość z poranka wyparła czysta ciekawość, podekscytowanie i lekka niepewność. Uśmiechnęłam się widząc, że nadal nie ma na sobie butów.

-Zobaczysz.- Powiedział i ujął moja dłoń, odziana w rękawiczki. Nie byłam w stanie mu się sprzeciwić, zupełnie jakby mnie w jakiś magiczny sposób zaczarował, ale wcale nie czułam się z tym, źle.- To nie będzie Ci potrzebne.- Wyszeptał niemal do mojego ucha i szybko je zdjął, nie zdążyłam się odezwać, bo wyciągnął mnie na zewnątrz. Miałam dziwne przeczucie, że raczej nie odda mi mojego zabezpieczenia przed sama sobą, więc nawet nie narzekałam. Spojrzałam najpierw na niego, a później podążyłam za jego wzrokiem. Przed schodami stały stare sanie Mikołaja zaprzęgnięte w renifery, zwierzęta patrzyła na nas a ja miałam wrażenie, że się uśmiechały.

-Mikołaj Ci je pożyczył?- Spytałam siadając w wnętrzu, chłopak uśmiechnął się szeroka i złapał lejce.

-Nie.- Odparł i skradł mi szybki pocałunek. Naprawdę nie rozumiałam jak on może się zmieniać w radosnego niedojrzałego chłopca w mężczyznę, któremu nie mogę się oprzeć. Zazwyczaj nie pozwoliłabym mu na takie traktowanie, ale odgonił mój zły humor i przecież nikt nas nie widział, więc mogłam spokojnie po prostu odpuścić. Chłopak nagle puścił lejce a widząc mój wystraszony wzrok uśmiechnął się szeroko- Spokojnie wiedzą gdzie maja lecieć.

-Gdzie?- Spytałam od razu patrząc, jak schyla się i wyciąga spod siedzenia mały koszyk. 

-Zobaczysz.- Uśmiechnął się i wyjął z koszyka kanapki. Spojrzałam na nie sceptycznie, daleko było im do normalnych kanapek.- Sam je zrobiłem.- Powiedział z wyraźną dumą, więc ugryzłam mały kenes i sama przed sobą musiałam przyznać, że były naprawdę dobre.

- Od teraz już zawsze robisz mi kanapki.- Spojrzał na mnie tak sentymentalnie. 

-Zawsze.- Powtórzył i o ile to możliwe stał się jeszcze bardziej radośnie. Jechaliśmy tak długo rozmawiając o niczym konkretnym, lub obserwując krajobraz, który powoli zmieniał się na coraz bardziej egzotyczny i słoneczny, przynajmniej ja obserwowałam krajobraz, bo białowłosy patrzył się tylko na mnie i moją twarz, czym wprawiał mnie w ciągłe zakłopotanie. Zwracałam mu uwagę kilka razy, ale on zachowywał się tak jakby mnie nie słyszał zbyt wyraźnie, uśmiechał się tylko z taką melancholią i rozmarzeniem, jakby, co najmniej cuda jakieś jego oczy widziały. Schlebiało mi to bardzo, ale nie byłam przyzwyczajona by ktokolwiek patrzył na mnie takim wzrokiem, by ktokolwiek patrzył na mnie tak otwarcie. Odwracałam głowę, niemal natychmiast nie mogłam znieść tych jego oczu, bałam się, co mogę w nich zobaczyć, bałam się, co on może zobaczyć w moich własnych.

   Kiedy wysiedliśmy słońce stało wysoko na niebie a chmury, które rano wprowadziły mnie w stan lekkiej depresji gdzieś zniknęły. Jack złapał mnie delikatnie za rękę i prowadził po bajecznie kolorowym ogrodzie. Wszędzie rosły zielone żywopłoty do kolan tworzące niby labirynt z korytarzy. Gdzieniegdzie widać było czerwone i białe kwiaty, tak piękne, iż byłam pewna, że oczy mi się świeciły na sam ich widok. Chciałam zapamiętać wszystko, nie miałam pojęcia, kiedy może trafić się taka okazja.

-Znasz Francuzki?- Spytał z ciekawością, cały czas na mnie patrząc.

-Tak.- Nasz kraj pertraktował z Francję, sprowadzaliśmy z niej głównie stroje lub tkaniny, znajomość tego języka znacznie pomogła mi w handlu. On uśmiechnął się jedynie i zaprowadził mnie do pięknego zdobnego budynku. Weszliśmy do środka, nie miałam pojęcia, co zastanę w środku.-Oh, teatr.- Westchnęłam mimowolnie, uwielbiałam to, kiedy jeszcze byłam w królestwie, to nie znaczy wcale jednak, że często mogłam sobie pozwolić na takie przyjemności. „Romeo i Julia” Widziałam to po raz pierwszy, ale dużo o tej sztuce słyszałam. Białowłosy, co chwilę ściskał delikatnie mą dłoń, całował w policzek, gorsząc siedzących w około nas ludzi, lub wyszeptując cichutko wprost do mojego ucha zawstydzające słowa. Od zwyczajnego „Kocham Cię”, od którego moje serce galopowało jak stado spłoszonych koni po „moja miłość jest większa od tej Romea do Juli” w tej chwili nawet nie przeszkadzało mi, że oglądam tragedię, bo, mimo iż damy wokoło miały łzy w oczach, lub cicho popłakiwały, ja musiałam powstrzymywać się by na moje usta nie wpłynął ogromny uśmiech. Chciałam odpowiedzieć, ale nie miałam w sobie tyle odwagi, nie wiedziałam nawet, co chciałabym powiedzieć.

   Świeże powietrze było zbawieniem, myślałam, że od razu wrócimy, Jack miał jednak inne plany. Szliśmy przez ten piękny ogród w nieco dzikszą jego część, gdzie przed wzrokiem wścibskich osób chronił nas wysoki żywopłot. Znajdowała się tam mała polana ubarwiona kwiatami. Chłopak po raz kolejny zaskoczył mnie szykując dla nas piknik. Nie zdążyliśmy tam dojść, bo zatrzymałam go i zdążywszy jeszcze szepnąć ciche „dziękuję” złożyłam na jego ustach delikatny pocałunek, trwający dłużej niż planowałam, ale nie miałam najmniejszej ochoty się od niego oderwać.

   Czerwone wino, wykwintne potrawy i swobodna, ciekawa rozmowa. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałam się, dlaczego właśnie on zawładnął moim sercem, to w takich momentach dostawałam najcudowniejszą z możliwych odpowiedzi. Po pikniku długo jeszcze leżeliśmy, on na kocu, ja na jego piersi i wygrzewaliśmy się w promieniach słońca. Słyszałam bicie jego serca, czułam każdy jego oddech i byłam szczęśliwa. Złączył nasze dłonie i zapragnęłam by tak było już zawsze, czułam bezpieczeństwo. Powiedziałabym, że byłam tam gdzie powinnam być, ale to nie byłaby prawda, ja po prostu byłam z Nim i z Nim być powinnam, nieważne gdzie.

   Nie zliczyłabym, nawet gdybym próbowała ile razy rozśmieszył mnie w drodze powrotnej, już nie liczyły się dla mnie krajobrazy, liczyła się tylko jego szczęśliwa twarz. Już nie czułam zażenowania, bo wiedziałam, że oboje powinniśmy tak na siebie patrzeć, jakby nie istniało nic oprócz nas. W każdy inny dzień moje uczucia niepokoiłyby mnie, ale nie dzisiaj, bo, mimo, iż wstałam zła bez powodu, to dzisiejszy dzień nie mógłby być lepszy. Pożegnał mnie przy pokoju pocałunkiem, prosząc jeszcze bym ubrała coś swobodnego. Myślałam, że jego wszystkie pomysły się wyczerpały, nie miałam wtedy jeszcze pojęcia jak bardzo się mylę. Zeszłam powoli do jadali, chcąc zjeść jak zwykle z wszystkimi kolację, niepokoiła mnie jednak ta cisza i ciemność. Poczułam strach. Weszłam ostrożnie do pomieszczenia jadalnego i zewsząd ogarnął mnie hałas i cała paleta barw.

-Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.- Wyszeptał Jack i pocałował mnie, nie zdążyłam się nawet zakłopotać tym, że wszyscy na nas patrzą, bo oderwał się ode mnie i wszyscy po kolei składali mi życzenia. Zebrali się wszyscy znajomi, to nie był wykwinty bal, ale spotkanie w gronie najbliższych. Tańczyłam z nim przez cały wieczór i nawet nie pomyślałam, że zaniedbuję gości. Dopiero później Anna uzmysłowiła mi, że nikt nie miał mi tego za złe, bo pierwszy raz widzieli mnie tak szczęśliwą.

   Dopiero, kiedy białowłosy odprowadzał mnie to pokoju, tym razem już bez żadnych niespodzianek, spostrzegłam, że przez cały ten czas nie miałam na sobie tych rękawiczek. Nie martwiłam się, co przyniesie jutro, chodź wiedziałam, że mój spokój nie będzie trwał wiecznie. Pod drzwiami znów mnie pocałował a ja pozwoliłam na to.

-Chciałbym, żebyś pozwalała mi się tak często całować już zawsze.- Uśmiechnęłam się i tuż przed zaniknięciem drzwi powiedziałam.

-Zapomnij.- Szłam spać z dźwiękiem jego śmiechu odbijającym się echem w mojej głowie jeszcze przez długi czas. To był jeden z sześciu najszczęśliwszych dni mojego życia.