Rozdział Drugi

by Eliz 03:08 17 komentarze

Oto ja, wróciłam i mam wenę łiii mam nadzieję, że kolejna notka pojawi się o wiele szybciej niż ta, teraz są święta, więc nie wykluczone, że za kilka dni już będzie. Komentujcie i przepraszam za nieobecność. Szykuję małą niespodziankę dla Elsy, ciekawe czy będziecie zaskoczeni? Możecie pisać swoje propozycje co do ich dalszych losów, kto wie może mnie zainspirują :)  

   Przed nią stał młody, przystojny mężczyzna, wydawał się być niewiele starszy od niej, w jego oczach mogła wyczytać mnóstwo uczuć najsilniejsza jednak była radość a zaraz za nią taka dziecięca ciekawość, tak to dobre sformułowanie. Koło jego głowy latały delikatne, prawie niewidoczne, puszyste płatki śniegu, poruszając lekko jego białymi włosami. Był o pół głowy od niej wyższy, ale przez to, że stała tak blisko niego musiała mocno zadrzeć głowę by dostrzec jego radosny uśmiech. Był na tyle, blisko, że czuła jego zimny oddech. To doświadczenie pomogło jej się otrząsnąć, jej wychowanie dało o sobie znać, szybko odsunęła się od niego i spuściła głowę w dół, aby ukryć swoje zażenowanie zaistniałą sytuacją.

-Lepiej już?- Spytał spokojnie, za spokojnie według niej, ludzie nie powinni tak reagować na jej umiejętności, a przynajmniej nie normalni ludzie. Pokiwała jednak głową na „tak” i zaczęła poprawiać rękawiczki na dłoniach, jakby to miało ochronić ją przed złem całego świata. Uniosła lekko głowę by spojrzeć raczej przez niego niż na niego i zadała pierwsze pytanie, jakie wpadło jej do głowy.

-Kim jesteś?- Cichy i melodyjny głos omamił go na. Otrząsnął się jednak szybko, widząc jak delikatnie drga jej warga jakby do końca nie była świadoma tego, o co zapytała, chłopak postanowił jej pomóc, wydawała się taka zagubiona i zdezorientowana.

-Nazywam się Jack Frost.- Patrzył się cały czas w jej oczy jakby mógł odczytać z nich odpowiedzi na wszystkie nurtujące go pytania, dziewczyna lekko się speszyła, szybko jednak przypomniała sobie, kim jest.

-Elsa.- Odparła krótko i zwięźle.

-Olaf.- Dwie pary oczu skierowały się na uśmiechniętego bałwana przyczepionego do spódnicy dziewczyny.  Jack uśmiechnął się tylko lekko i to zdziwiło dziewczynę jeszcze bardziej, ludzie jakoś zawsze inaczej reagowali na gadającego bałwana.

-Co was sprowadza w te strony?- Spytał i znów popatrzył na dziewczynę. Elsa zmieszała się lekko, bo niby, co ma mu powiedzieć, że wyruszyła na poszukiwanie miłości, swojego miejsca w świecie? Nie była gotowa na takie wyznania. Wzruszyła, więc tylko ramionami i uśmiechnęła się chcąc ukryć swoje zażenowanie.

-Tak właściwie to chcemy dostać się na północ.- Wyznała po krótkiej chwili niezręcznego milczenia. Jack uśmiechnął się szeroko.

-To idziemy w tą samą stronę.- Jeśli to możliwe jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej. Nagle poczuła silny wiatr wiejący w plecy, chcąc nie chcąc przesunęła się do przodu o kilka kroków natychmiastowo spłonęła rumieńcem, nie było sensu spodziewać się innej relacji z jej strony, cały czas należy pamiętać, że była odizolowana od świata nie przywykła do bliskości z nikim.

-Przestań wietrze.- Krzyknął Jack mrużąc z zadowoleniem oczy, bo wiatr był ciepły, a on uwielbiał czuć go we włosach. Elsa zdziwiła się widząc, że prąd powietrza ustępuje. Odsunęła się natychmiastowo, zmieszana, ale i zaciekawiona.

-Rozmawiasz z wiatrem?- Spytała w końcu chcąc jak najszybciej ukryć swoją reakcje.  Kiwnął jedynie głową.

- On słyszy każdego i każdy może z nim rozmawiać, na całe szczęście nie wszyscy o tym wiedzą, wiesz jak miałoby miał dla mnie czasu, gdyby wszystkimi się zajmował.- Uśmiechnął się pogodnie, złapał ją za rękę i zanim zdążyła choćby powiedzieć słowo podfrunął razem z nią w górę.

-Co ty robisz!- Krzyknęła, kiedy zaczęli lecieć niewiarygodnie jak dla niej szybko, obejrzała się jeszcze czy Olaf nadal z nimi jest, o dziwo ten był zadowolony.

-AAAAAAAALLEEEEE FAAAAAJNIEEEEEE!- Krzyczał, a Elsa nie wiedziała, czy śmieć się czy płakać. Notabene przecież zostali porwani, nagle zatrzymali się w powietrzu i Jack ją puścił. Opadła na miękki biały puch, teraz to się naprawdę zdenerwowała, ba zdenerwowała to mało powiedziane. Ona była wściekła, wokół niej rozszalała się burza. O dziwo jednak tym razem w pełnym stopniu nad nią panowała.

-Ty!!!- Krzyknęła wpatrując się z wściekłością w nowo-poznanego.- Jak mogłeś…- Wokół jej ręki uzbierała się mały wir śnieżnych płatków.- To było por…- Nie zdążyła dokończyć, bo na jej twarzy wylądowała mała śnieżna kulka. Była tak zaskoczona, że przez chwilę nie wiedziała, co się z nią dzieje. Spojrzała najpierw na Olafa, który wpatrywał się w nią z głupią minom a później na roześmianego Jack’a . To już nie była zwykła wściekłość, teraz musiała bronić swojego honoru. Właśnie tak zaczęła się wielka walka na śnieżki, na początku obiecała sobie, że nie będzie używać mocy, ale z czasem po prostu zaczęła się bawić.

   Nie pamiętała, kiedy ostatnio tak się zmęczyła, ani kiedy bawiła się tak świetnie. Leżała teraz na swoim płaszczu i starała się unormować oddech.

-Lepiej?- Usłyszała nagle pytanie białowłosego i zobaczyła jak siada koło niej.

-Nie myśl, że tak szybko Ci wybaczę.- Odfuknęła, ale brzmiało to bardziej jak groźba konającego.- To było porwanie!- Wykrzyknęła i majestatycznie podniosła palec do góry jakby obwieszczając, że ma w końcu jakiś genialny pomysł.

-Nie o to pytałem.- Odparł cały czas się uśmiechając a potem nagle spoważniał.- Pytałem, że lepiej tutaj?- Wskazał na jej serce. Dziewczyna czułą swoje zawstydzenie i cieszyła się, że teraz przynajmniej tego nie widać przez to, że jest już rumiana ze zmęczenia. Ze zdumieniem stwierdziła jednak, że nie czuje emocji ogarniających jej bez jej przyzwolenia. Chłopak widząc, że to dla niej niekomfortowa sytuacja dodał.- A co do porwania…- Nachylił się nad nią tak, że tylko centymetry dzieliły ich twarze i szepnął.-  To ja Cię przecież wcale nie trzymam.- Odsunął się od niej szybko i uciekł przed nadlatującym pociskiem. Elsa przewróciła się na brzuch i ukryła w ramieniu zdradziecki uśmiech wkradający się na usta. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje, ale jej serce biło szybciej, kiedy szarooki był blisko niej. Zamknęła z przyjemnością oczy.

   Obudziły ją palce delikatnie przeczesujące jej włosy. Było jej tak przyjemnie, że zamruczała cichutko i przysunęła głowę do czyjejś dłoni. Czyjejś dłoni?! Uniosła się szybko i spojrzała na winnego całego tego zamieszania.

-Co ty robisz?!- Wykrzyknęła już całkiem obudzona.

-Budzę cię. – Odparł po prostu.- Ładnie Ci w rozpuszczonych.- Dodał jeszcze i wstał. Elsa nie odpowiedziała zwyczajnie nie wiedziała, co ma powiedzieć.

   Znów lecieli, tym razem Elsa poruszała się „na własna rękę”, może nie poruszali się tak szybko jak z Jack’iem , ale dziewczyna wolała być niezależna. Nie wiedziała za bardzo, co ma teraz robić, więc propozycja podróży z chłopakiem wydała jej się niezwykle pociągająca. Nie chciała się do tego przyznać, ale nawet lubiła szarookiego.

Wczesnym wieczorem dolecieli do dużego domostwa, można był było nazwać je zamkiem, ale zamki zazwyczaj są potężne, masywne i nie wyglądają zbyt przyjaźnie a od tego można było wyczuć radość, aż chciało się wejść do środka. Elsa rozglądała się uważnie po pięknym lodowym ogrodzie. Czuła się wspaniale i znowu do niej powróciła gdzieś zagubiona pewność siebie.

-Gdzie jesteśmy?- Spytała a uśmiech nie chciał zejść z jej twarzy. Nie zdążyła nawet zareagować, kiedy Olaf pobiegł gdzieś.

-U mojego dobrego znajomego, pomyślałem, że możemy go odwiedzić skoro jest lato i na razie ma wolne.- Uśmiechnął się do niej uroczo i zapukał do ogromnych drewnianych drzwi. Spodziewała się, że otworzy ktoś kto jest równie duży jak te drzwi. Jak bardzo się myliła. W drzwiach pojawił się mały czerwony elf, mniejszy od Olafa, który notabene stał teraz obok elfa.

-Co?- Spytała, nawet nie zdając sobie z tego sprawy była skołowana.- To jest ten twój znajomy??

-No coś ty!- Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć już była ciągnięta do wnętrza budynku. Podziwiała puchate dywany, piękne obrazy, misternie wyrzeźbione drzwi. Nie czuła jednak przepychu raczej spokój tego miejsca. Nagle wpadli do dużej Sali, z mnóstwem książek i wielkim złotym globusem po środku. Rozglądała się gwałtownie, kiedy usłyszała z pozoru groźny i zły głos.

-Jack, co ty tu robisz!- Szukała źródła tego głosu.- Tak bez uprzedzenia, no wiesz…- Wtedy go zobaczyła a on zobaczył ją. Elsa nie mogła go zakwalifikować na pierwszy rzut oka był twardzielem, ale w głębi oczu widziała jego radość i dziwne wyczekiwanie, uśmiechnęła się lekko, a nowo poznany staruszek z długą siwą brodą rzekł - Ale jeśli przyprowadzasz ze sobą takie towarzystwo, to możesz wpadać zawsze.- Zarumieniła się ledwo zauważalnie.

-Mikołaju, to Elsa. Elso to Mikołaj.- Dziewczyna skłoniła lekko głowę.- Byliśmy w pobliżu i pomyśleliśmy, że wpadniemy.

-Twoje odwiedziny nigdy nie kończą się dobrze, pyzatym jestem zajęty.- W jego słowach mimo, ze ostrych nie dało się wyczuć niechęci do białowłosego.

-Ciekawe, czym takim? Hmmm.- Elsa pomyślała, że Jack jest troszkę za bardzo dociekliwy.

-Wiesz, co lato organizuje bal.- Spojrzał znacząco na szarookiego.

-Ten, na który nigdy nie przychodzę. NUDA!!!- Krzyknął i zaczął ośnieżać okna. Elsa nie mogła rozgryźć Jack’a raz był opiekuńczy a raz radosny niczym dziecko, raz poważny, raz z nią flirtował a raz tak jak teraz traktował ją jak powietrze. Mikołaj spojrzał na blondwłosą.

-Mam nadzieję, że ty nie masz takich skłonności destrukcyjnych jak on?

-Nie.- Zaśmiała się lekko a szafka z książkami przewróciła się na ziemię. Oczywiście obok leżał Olaf z książką.- Ale za niego już ręczyć nie mogę.- Usłyszała ciepły śmiech.

-Może ty go namówisz, żeby szedł na ten bal, nie ukrywam, że jest świetnym przyjacielem a po za tym lubię patrzeć jak kłuci się z Zającem.- Zaskoczył ją tym.

-Zającem?

- Tak poznasz go jak przyjdziesz, będzie świetnie zobaczysz.- Uśmiechnął się lekko i z kieszeni wyciągnął zaproszenie adresowane do niej.

-Skąd…?

-Jestem Mikołajem znam wszystkich.- Mrugnął do niej i opuścił pomieszczenie ze słowami.- Pilnuj ich, ja muszę załatwić jeszcze parę spraw.