Rozdział Dziesiąty

by Eliz 09:59 31 komentarze

 Oto i jest, nie przedłużam i zapraszam do czytania, powiedzcie jednak co o nim sądzicie.

***

Mikołaj i Zając postanowili na razie nikomu nie zdradzać odkrycia siwobrodego, ale męczyło ich to, mieli jednak podejrzenia, że gdyby Laura wiedziała, że wiedzą, iż nie jest  tym za kogo się podaje to uciekła by niemal od razu, z drugiej strony, jeśli sama o niczym nie wiedziała, to oni zapewne wprowadzili by ją w stan niewyobrażalnego stresu i zwątpienia a sami niewiele by zyskali. Pozostał jednak temat Jacka, co mogli dla niego zrobić, nie chcieli burzyć świata, w jakim znalazł się chłopak, jednak chcieli uniknąć też oskarżeń, że wszystko wiedzieli, kiedy już prawda wyjdzie na jaw. Po długiej naradzie postanowili poczekać dwa dni, bardzo uważnie obserwując Laurę, jeżeli nie zauważą niczego podejrzanego, powiedzą o swoim odkryciu tylko Jack’owi, jeśli jednak coś będzie nie tak, wtedy zaatakują otwarcie, nie mogli sobie pozwolić na błędy, teraz, kiedy wiedzieli, że Mrok rośnie w siłę.

-Jak zamierzasz ją śledzić, nie chcę nikogo oskarżać, ale jeśli coś knuje, to od razu zorientuję się, że jest obserwowana?- Spytał Zając.

-Oh, przyjacielu, odpowiedź jest oczywista, moje elfy zajmą się wszystkim.- Widząc powątpiewające spojrzenie Strażnika Wielkanocy dodał.- Morze są mało rozgarnięta, ale w szybkim przekazie informacji są niezawodne, szczególnie, że jest ich wszędzie pełno. Czasami sam nie wiem skąd one się biorą w pewnych miejscach.

-Dobrze, powiedzmy, ze Ci ufam. Co się stanie, jeśli Laura jednak okaże się zła, a co jeśli, sama spiskuje z mrokiem?

-Nie masz się, o co martwić przyjacielu.0

-Po za tym, to ty powiedziałeś, że Laura jest siostrą Jack’a, a teraz twierdzisz, że nie miałeś, pojęcia, że żyła?

-Bo nie miałem, ale kiedy tylko ją zobaczyłem, byłem pewny, kim jest, zaczęło mnie jednak martwić, że nie wiedziałem, że żyje. Nie rozumiem tego. Wiem jedno. Czas pokarze, co nas czeka.- Tym nieco refleksyjnym zdaniem Mikołaj zakończył spotkanie. 

   Jack otworzył powoli oczy czując delikatne palce wplątane w swoje białe włosy. Gdy tylko poruszył głową zniknęły.

-Nie chciałam cię obudzić.- Wyszeptała, a w jej głosie było słychać autentyczną skruchę.

-To ja nie powinienem tu zasypiać.- Odparł uśmiechając się jak wariat. Wstał trochę  za szybko i ciemne plamy przed oczami sprawiły, że zachwiał się i runął na łózko. Elsa nie mogła się nie roześmiać, kochała tego głupola i na razie nic nie zapowiadało zmiany.  Nie chciała jednak mówić tego pierwsza, może widziała miłość w oczach białowłosego, ale co ona mogła wiedzieć o uczuciach? To pytanie zbiło ją z tropu, skąd miała pewność, że kocha Jack’a. Wszystkie wątpliwości rozwiał jednak delikatny pocałunek, który rozpoczął chłopak, nie mógł się już powstrzymać. Dziewczyna delikatnie otwarła usta, co chłopak natychmiastowo wykorzystał. Z delikatnego w bardziej drapieżny a później erotyczny i trwali w nim dopóki nie zabrakło im tchu.

-Kocham Cię.- Wyszeptał milimetry od jej twarzy i mimo, iż powiedział to tak, żeby tylko ona to usłyszała, oboje zarumienili się tak, jakby, co najmniej to wykrzyczał.

-Ja Ciebie też.- Ich usta ponownie tego dnia połączyły się w jedno.

   W tym samym czasie Roszpunka spacerowała po labiryncie nieznanych jej korytarzy rozmawiając szeptem ze swoim nienarodzonym dzieckiem, nie zwracała na nic uwagi zamknięta w bańce szczęścia w jaką wprawiał ją fakt, że już nie długo będzie miała dziecko, to był niesamowite, nie mogła pojąć, że może dać, życie innej istocie. Nawet nie zauważyła, że ktoś idzie za nią, zorientowała się gdy poczuła niezidentyfikowany chłód na kostkach, rozprzestrzeniający się szybko po całym jej ciele. Strach. Bańka prysła, nagle piękne kamienne korytarze wydały jej się więzieniem, poczuła się znowu jakby była więziona w wierzy, chciała uciekać, ale przed oczami widziała ciemność a w uszach słyszała śpiew wiedźmy, która ją porwała. Poczuła, że coś łapie ją za ramiona, chłód, który przy tym poczuła zwiastował śmierć. Zaczęła się szarpać.

-Nieee!- Krzyknęła głośno, a przynajmniej chciała, głośno krzyknąć, ale wydawało jej się jakby była pod wodą, wydobyła z siebie przytłumiony dźwięk. Mimo wszystko nie przestawała się szarpać, nie mogła się poddać, jeśli nie dla siebie to dla dziecka i dla Julka,  Tak, Julek! Pomyślała i zaczęła raz po raz krzyczeć jego imię, zimne dłonie zacisnęły się na jej gardle, ale mimo wszystko, krzyczała ona coraz głośnie i głośniej. Nagle całe niebezpieczeństwo jakby zniknęło i to nawet szybciej niż się pojawiło, mogła by uznać, że to się nie wydarzyło, gdyby nie ból gardła i ramion. Nagle znalazła się  w ciepłych objęciach i od razu wiedziała do kogo one należą. Nadal nic nie widziała, ale teraz mogła się już poddać, zamknęła oczy, które cały czas miała szeroko otwarte z przerażenia .

-Już wszystko dobrze.- Szeptał jej mąż i podniósł ją na ręce, porozmawia z nią o tym co się stało później na razie wiedział, że musi porozmawiać z innymi o niebezpieczeństwie i jak najszybciej wywieść, gdzieś Roszpunkę, nie była ty bezpieczna, a ona była najważniejsza. W tym przekonaniu utwierdziły go tylko czerwone ślady rąk pojawiając się coraz wyraźniej na jej szyi.

   Elsa i Jack leżeli wtuleni w siebie, kiedy został wszczęty alarm, nie mieli pojęcia co mogło się stać, ich pierwszą myślą, był Mrok, ale to do niego nie pasowało, zawsze działał z jakimś planem, gdyby on zaatakował, nie dowiedzieli by się o tym dopóki otwarcie, nie spojrzeli by mu w oczy umiał się zakradać, jak cień, którym poniekąd był.

   W Sali zebrań byli już wszyscy łacnie z Laurą, wyglądała na lekko podenerwowaną, zerkała co chwilkę w stronę Roszpunki.

-Dziś dosłownie chwilę temu „coś” zaatakowało Roszpunkę.- Po Sali rozniósł się głos oburzenia a Julek mocniej objął żonę.- chcieliśmy, żeby odpoczęła, ale ona woli nam wszystko opowiedzieć, dopóki jest świrze i mieć to z głowy.- Wypowiedź Mikołaja była treściwa, teraz wszystkie pary oczu skierowane były na Roszpunkę.

-Czułam się jakbym znowu trafiła do wieży, byłam zamknięta w ciemności, a Ona śpiewała w mojej głowie, nie mogłam się na niczym skupić, było mi strasznie zimno, czułam ogromny strach, jak jeszcze nigdy w życiu, coś mnie dusiło a ja nie mogłam nic zrobić, prawie się poddałam, nie mogłam krzyczeć, mój głos był przytłumiony, ale wtedy pomyślałam o osobach, które kocham i nabrałam nowej energii.- Spojrzała na Julka.- Krzyczałam coraz głośniej, aż w końcu zimno zniknęło. Dosłownie chwilę później znalazł mnie Julek, od razu poszliśmy do Mikołaja.

-Tak.- Powiedział brązowowłosy.- Mam nadzieję, że nie uznacie tego za ucieczkę, ale nie mogę pozwolić, aby cokolwiek stało się mojej rodzinie, dlatego, gdy tylko Roszpunka wydobrzeje od razu chcemy wyjechać.

-Chętnie byśmy zostali i wam pomogli, ale nie jestem sama.- Pogłaskała dłonią brzuch, wszyscy doskonale rozumieli młode małżeństwo.- Skontaktujemy się z naszymi, przyjaciółmi na pewno wam pomogą. Chociaż tyle możemy zrobić.

   Po miesiącu dom Mikołaj był uboższy o dwóch lokatorów, trzech, jeśli liczyć nienarodzone dziecko. W tym czasie nie działo się nic niepokojącego, był bardzo spokojnie i to najbardziej denerwowało wszystkich i psuło atmosferę. Nie mieli pojęcia, czego mają się spodziewać. Wszyscy chodzili podenerwowani i starali się spędzać jak najwięcej czasu z najbliższymi. Dwa tygodnie po wyjeździe pary królewskiej, przyszedł list z listą osób, które stawią się w jak najbliższym czasie w domu Świętego Mikołaja, miało to ułatwić ich zakwaterowanie. Lista została wywieszona w gabinecie Mikołaja, by każdy, mógł ja zobaczyć. Mikołaj chciał też zobaczyć miny wszystkich domowników, bo lista była dość długa. Jack, spodziewał się, że przyślą dwie osoby na zastępstwo, o jak się pomylił. Elsa tylko patrzyła na to z uśmiechem, jak wiele jest ludzi, którzy chcą im pomóc cieszyła się z tego powodu, niezmiernie.  

   Mikołaj udawał, że nie zauważa lekkiego, prawie doskonale ukrytego podenerwowania Laury, był ostrożny, nie chciał jednak wysuwać pochopnych wniosków. Co do Jack’a to uznał, że nie będzie na razie potępiał dziewczyny, była tak do niego podobna a on tak bardzo pragnął mieć siostrę, pragnął, żeby Mikołaj się mylił, chciał tego tak mocno, że to prawie bolało. Elsa powoli przyzwyczajała go do myśli, żę jego siostra nie, żyje. Wydawać by się mogło, że nie żyła dla niego tyle lat, to teraz, nie będzie miał z tym tak dużego problemu. Było jednak, jeszcze gorzej. Przedtem, nawet nie wiedział, że ma siostrę, dopóki nie dostał wspomnień od Zębuszki, ale tak naprawdę nigdy jej nie znał. A teraz… Teraz poczuł jak to jest mieć rodzeństwo, spędzał z nią każdą wolną chwilę, w sumie to z nią albo Elsą. Nie chciał zadawać Laurze niewygodnych pytań, ale czasami sam nie mógł się opanować. Patrzył na nią i nie wierzył, że jest zła. Przecież nikt nie może być. Aż tak podły. Prawda?